ادبیات مردمي بخش مهمي از فرهنگ شفاهي هر ملتي است که حامل آرزوها، انتقادها و رابطه‌هاي تلخ و شيرين و شور افراد يك جامعه است. ادبيات شفاهي شامل قصه‌ها، متل‌ها و متلك‌ها، ضرب‌المثل‌ها و تمثيل‌ها، لطيفه‌ها و هجويه‌ها، تكيه‌كلام‌ها، زبان‌هاي مخفي و اصطلاحات عوامانه هر دوره است. اضافه مي‌شود به اين بخش: انواع فحش‌ها و نفرين‌ها، دعاها و تعاريف‌ها، سرودها و تصنيف‌ها، باورهاي خرافي و نمايش‌هاي مردمي و آداب و رسوم سور و سوگ و مانند آن‌ها. ضرب‌المثل‌ها، بهترين صورت زباني مردم را آشكار مي‌كنند. فردي در پي تبلور تجربه‌اي يا افزودن به حكمت عاميانه، حاصل تامل خود و پيشينيان را در باب زيست - مرگ، در عبارتي و تعبيري، خلاصه مي‌كند. اين تمثيل كوتاه اگر مقبول طبع مردم و جامعه قرار گيرد، طي سال‌ها، توسط افراد بي‌شماري تراش و صيقل مي‌خورد تا به شكل نهايي‌اش درآيد و به عنوان دستاورد تجربي و خرد جمعي، بر زبان همگان جاري شود و در محاورت هر روزي كاربرد داشته باشد.