در اولین شب زندگی جدید پیامی برای سابین فرستاد . دیر وقت بود ، حتما خوابیده بود ؛ از قرار معلوم نه ، چون همان موقع جواب داد . او از آن دست آدم ها بود که از ترس وقفه افتادن در واقعیت ، هیچ وقت تلفنشان را خاموش نمی کنند . آنتوان می خواست برود او را ببیند . منظور دیدار این بود: پی گرفتن آن چه ناکام مانده بود . از چند هفته پیش بین امیالش در نوسان بود و نمی دانست چه می خواهد . سرانجام با قطعیتی تقریبا خشن تصمیم خودش را گرفت . دلش می خواست خواسته شود ، می خواست ساعت ها را به کمک بدنی دیگر بکشد . دیگر احساسات مهم نبود . سابین را دوست نداشت و احتمالا دیگر هرگز دوستش نمی داشت . اما زمانی می رسد که مهم نیست چه می خواهیم ، مهم چیزی است که می توانیم داشته باشیم