کتاب «بدن به‌مثابۀ شیء سینمایی: مرده و زنده»، با عنوان اصلی Dead and Alive: The Body as Cinematic Thing، کتابی است در زمینۀ فلسفۀ سینما. لزلی استرن در کتاب «بدن به‌مثابۀ شی‌ء سینمایی»، با کندوکاو در فیلم‌های مختلف تاریخ سینما و به‌ویژه سه فیلم خاص که مرتبط با ایده محوری او در این کتاب‌اند، از جسدهای سینمایی حرف می‌زند و جسد را در سینما به عنوان شی‌ء مورد بررسی قرار می‌دهد. کتاب «بدن به‌مثابۀ شی‌ء سینمایی» یک مطالعۀ نظری در زمینۀ سینما و زبان تصویر و زیبایی‌شناسی تصویر است که در آن شی‌ء و به‌طور مشخص بدن سینمایی‌ای که همزمان مرده و زنده است دستمایۀ تأملی فلسفی و زیبایی‌شناختی قرار گرفته است. در کتاب «بدن به‌مثابۀ شی‌ء سینمایی» از فیلم‌های کارگردانان مختلفی، از هیچکاک و جان فورد و اورسن ولز گرفته تا ماکس اُفولس و...، سخن رفته است اما تمرکز اصلی نویسنده در این کتاب بر سه فیلم است و استرن ایده محوری خود را بیشتر با ارجاع به این سه فیلم و تحلیل آن‌ها از منظری که در این کتاب مدّ نظر دارد پیش می‌برد. این سه فیلم عبارتند از: «لحظۀ غفلت» ساختۀ ماکس اُفولس و محصول 1949، «داستان ژاپنی» ساختۀ سو بروکس و محصول 2003 و «خانه‌به‌دوش» ساختۀ انیِس واردا و محصول 1985.