زندگی روحانی و معنوی ایرانی شکل و فرم خاصی دارد اما به شدت محدود به شرایط و عوامل مشخصی است برای ایرانیان زبان فارسی طعم و رنگ و بوی خاصی دارد به گونه ای که این زبان مشحون از افسانه ها و روایات قومی و پُر از تمثیلها و شوخ طبعیهای خاص فرهنگ ایرانی است. ایرانیان به طور کلی مرد می کنجکاو و علاقمند به آموختن هستند. نزد روشنفکران و تحصیلکردگان آنها اغلب نگاهی بدون پیشداوری و بی طرفی نسبت به فرهنگهای بیگانه وجود دارد اما نگرش آنان در خصوص انگیزه های اقدامات بزرگ بشری تا حدودی مشکوک است. نفوذ نوعی بدبینی در افکار روشنفکران آنها ملاحظه می،شود چنانکه بر این باورند که زندگی چیزی جدی و واقعی نیست و جهان ما یک توهم و سراب .است ما انسانهای بیچاره ای هستیم که مانند اسباب بازی در چنگال قدرتمند سرنوشت بیامان خود دست و پا میزنیم و این چرخ گردنده ،هستی همۀ ما را نسل در نسل خُرد و خراب میکند و این جهان ناپایدار و بی بنیاد است. این فضا و حال و هوای فکری و این گونه جهان نگری را در برخی از اشعار زبان فارسی نیز مشاهده می کنیم.