هیچ ‌چیز به پای بی واسطگی و اعتبار نامه نمی رسد. ما انسان ها غریزه ای داریم که به ما حکم می‌کند احساسات و خاطراتی را ثبت کنیم که ممکن است در گذر زمان از دست بروند، همچنین این غریزه به ما حکم می‌کند که احساسات و خاطراتمان را با دیگران شریک شویم. ما شدیداً نیازمند آن هستیم که بر روابط، پیوندهای عاشقانه و نفرتمان صحه بگذاریم، زیرا جهان هیچ‌گاه از حرکت نمی‌ایستد و زندگی مجموعه ای از آغازها و پایان هاست: شاید با ثبت آن ها روی کاغذ احساس کنیم که می توانیم زندگی را واقعی تر و ادبی تر جلوه دهیم. نامه ها پادزهر ادبیِ زودگذر بودن زندگی و البته پریشان احوالی اینترنت هستند. یوهان ولفگانگ فون گوته که در باب جادوی نامه ها تأمل می کرد می پنداشت که نامه‌ها «مهم ترین یادبودی هستند که انسان از خود بر جای می‌گذارد».