اریک جِی. اِوِنز، استاد فقید رشته تاریخ از دانشگاه لنکسترِ انگلستان، در این کتاب شرح تأسیس نظام حزبی در بریتانیا را از قرن هجدهم آغاز می‌کند، یعنی از زمانی‌که خانواده‌های متنفذ و عمدتاً وابسته به دربار، تحت حمایت پادشاه، حزب را وسیله بسط امتیازات انحصاری خود قرار دادند. وی علاوه بر ذکر مختصات و تفاوت‌های دو مفهوم «ویگ» و «توری» که در اواخر همین قرن باب شد، توضیح می‌دهد که جنگ با فرانسه به چه نحو زمینه صف‌ بندی حزبی طی سال‌های ۱۷۸۸ تا ۱۸۱۲ را مهیا کرد. اقتدار توری‌ها تحت زعامت لرد لیورپول، تضعیف جایگاه وکلای مستقل و برآمدن لیبرال‌ها و محافظه‌کارها از دل ویگ‌ها و توری‌ها در فاصله سال‌های ۱۸۳۰ تا ۱۸۴۶ و گره‌خوردگی این تحولات با اصلاحات سیاسی و طرح پرسش‌های جدی اجتماعی از دیگر مضامین کتاب است. گذشته از این، پروبال گرفتن سازمان‌های سیاسی نیز در کانون توجه قرار می‌گیرد. نویسنده بحران ناشی از قوانین غله را مهم‌ترین عامل سقوط حزب توری برمی‌شمرد و سال‌های منتهی به ۱۸۶۷ را زمانه تقویت مواضع حزبی، کاهش نفوذ پادشاه، افزایش اهمیت انتخابات سراسری و رشد مطالبه‌گری طبقات فرودست می‌داند. کتاب عمدتاً جهت‌گیری موضوعی دارد، اما این به معنای غفلت از اشاره به سیر تاریخی وقایع نیست.