پژوهشی درباره وضعیت اتحادیه‌های کارگری در ایران از دوره مشروطه تا عصر پهلوی. حبیب لاجوردی در کتاب «اتحادیه‌های کارگری و خودکامگی در ایران»، با تمرکز بر اتحادیه‌های کارگری در ایران و زمینۀ پیدایش این اتحادیه‌ها و برخورد سرکوبگرانه با آن‌ها، به آسیب‌شناسی رَوَند و شیوه توسعه در ایران عصر پهلوی می‌پردازد. کتاب «اتحادیه‌های کارگری و خودکامگی در ایران»،کتابی است که در آن به اتحادیه‌های کارگری به‌عنوان شاخصی برای توسعۀ سیاسی پرداخته شده است. بخش عمده کتاب «اتحادیه‌های کارگری و خودکامگی در ایران» به روایت سرگذشت و سرنوشت اتحادیه‌های کارگری در عصر پهلوی دوم اختصاص دارد. حبیب لاجوردی در این کتاب فراز و نشیب‌های این اتحادیه‌ها در ایران را ترسیم کرده تا ثابت کند که برای توسعۀ واقعی در یک کشور تمرکز بر توسعۀ اقتصادی و اجتماعی کافی نیست و توسعۀ سیاسی عاملی مهم برای توسعۀ همه‌جانبه است. او در کتاب «اتحادیه‌های کارگری و خودکامگی در ایران»، با بررسی تاریخی تشکیل اتحادیه‌های کارگری در ایران و سرنوشت آن‌ها در دوره‌های مختلف تاریخ ایران تا عصر پهلوی دوم، نشان می‌دهد که برخورد خودکامانه و سرکوبگرانه با این اتحادیه‌ها نمودی است از بی‌اعتنایی به توسعۀ سیاسی که نمودهای دیگر آن را در برخورد حکومت پهلوی با اصناف دیگر نیز می‌توان یافت. تمرکز اصلی این کتاب بر سرکوب آزادی سیاسی و تأثیر مخرب این سرکوب بر فرایند توسعه است.