در سال ۱۹۹۰ وقتی جایزه نوبل به اکتاویو پاز شاعر مکزیکی تعلق گرفت، هیچکس متعجب و غافلگیر نشد. جهان هنر و ادب، بر عکس، از این انتخاب شایسته و در عین حال جنجالی آکادمی سوئد ( که اغلب بنا به اقتضای مصلحت های روز و به خاطر عقاید و افکار سیاسی جایزه های خود را اعطا میکند تا شایستگی های ادبی شعرا و نویسندگان به وجد درآمد، زیرا اکتاویو پاز با بیش از نیم قرن تلاش در زمینه شعر و ادبیات مکزیک، در دریف شاعران انگشت شمار و بزرگ جهان در آمده بود. پاز در سال ۱۹۱۴ در مکزیکوسیتی چشم به جهان گشود. در هفده سالگی به نویسندگی و شاعری پرداخت. پدرش وکیل بود و پدربزرگش، داستان نویس سرشناس این هر دو در رشد و پرورش ذوق و استعداد پاز، تأثیر و نفوذی بی مانند داشتند. در حقیقت پاز در جوانی ارزشهای اجتماعی را از پدر و ادبیات را از پدربزرگ خود آموخت و سرانجام، شاعری را به جای وکالت برگزید. پاز در سال ۱۹۳۷ به والنسیا واقع در اسپانیا سفر کرد تا در دومین کنگره جهانی نویسندگان ضدفاشیت شرکت کند. در سال ۱۹۴۳ با استفاده از کمک هزینه بنیاد گوگنهایم به امریکا رفت. در آنجا با شعر نوپردازان انگلو ـ امریکایی آشنا شد.