بخشی از متن: اولین برخوردمان در بعدازظهر تابستان سی واندی سال پیش بود. تلخ و بدلق بودم آن روز، آزرده از ماجرایی عاشقانه، پناه بردم به تالار خنک موزه هنر مدرن. مثل خوابگردها، گیج، قدم بر می داشتم وسط نمایشگاه تک چهره ها، سرسری به تابلوها نگاه می کردم، تا این که تابلویی یا بهتر است بگویم چشمی نقش شده بر تابلویی از رفتن بازم داشت، چشم زن جوانی نشسته رو به نقاش، با دامنی قرمز، دست های نهاده روی پا. در نگاه اول چیز چندان متمایزی از دیگر تابلوها نداشت. از چشم من اما چرا، داشت. زبان داشت این تک چهره، حرف می زد با مخاطب. نور مورب روی صورتش به رنگ عاج بود، مایل به طلایی. در جوار خطوط تیره، جذبه نگاهی عمیق، دو حفره در متن تابلو مجذوبم کرده بود. هرچه بیشتر نگاه می کردم بیشتر جذبم می کرد. حدقه چشم کمی چرخیده بود سمت من، انگار بخواهد هیپنوتیزمم کند. هرچه بود در خود چشم نهفته بود، نه در اجزای بیرونی چشم. تمام تابلوها را که از نظر بگذرانید، از آن میان فقط یکی به یک باره نظرتان را جلب می کند، باقی همه بی وجود می شوند. بعد فاصله می گیرید از تابلو، دوباره نزدیک می شوید، نگاهتان رخنه می کند به درون تابلو، و تابلو آغوش باز می کند. در این طور موارد معمولا ذهن به انتزاع سوق پیدا می کند و...