می‎توان گفت از آن لحظه به بعد همگی درگیر طاعون شدیم. تا آن هنگام هر کدام از همشهریان‌مان گرچه از رویدادهای غریبِ اطرافش یکه‌خورده و نگران بود، کسب‌وکارش را هر طور که می‎شد در مکان عادی‎اش ادامه داده بود. بی‎تردید این وضع می‎بایست ادامه می‌یافت. اما دروازه‎ها که بسته شدند ناگاه پی بردند تمام‌شان، من‌جمله شخص راوی، گرفتارِ یک مخمصه‎اند و باید به شرایط جدید عادت کنند. این‌چنین بود که من‌باب مثال احساسی کاملاً فردی نظیرِ جدایی از کسی که برای آدم عزیز است، از هفته‎های نخست، یک‌باره به جانِ همه‎ی آن جماعت افتاد و ترس که بالا گرفت، به عذابِ اصلیِ ایامِ طولانیِ تبعید بدل شد. یکی از چشم‌گیرترین پیامدهای بسته شدن دروازه‎ها فی‌الواقع جدایی ناگهانی میان افرادی بود که برایش آمادگی نداشتند. مادران و فرزندان، همسران، دلدادگانی که چند روز قبلش گمان می‎بردند قرار است موقتاً از عزیزشان دور بمانند، بر سکوی ایستگاه قطار همدیگر را بوسیده بودند و با چند توصیه از هم جدا شده بودند و، غوطه‌ور در خوش‌خیالیِ ابلهانه‌ی انسانی، حتم داشتند چند روز یا چند هفته‌ی دیگر دوباره کنار هم خواهند بود و این جدایی فقط حواس‌شان را از دغدغه‎های عادی‌شان منحرف می‎کرد، ناگاه دریافتند که به شکلی چاره‌ناپذیر از یکدیگر دور افتاده‎اند و نمی‎توانند از هم خبر بگیرند یا نزد هم برگردند...