گسست اجتماعی و سیاسی با نظم و نظام سابق نیاز به یک میزآنسن و بیانٍ نمادین دارد که قادر به تاثیرگذاری بر تمام اقشار جامعه باشد. بخشی از نشانه‌ها و نمادهای انقلاب می‌تواند عصیان‌گر و خشن به نظر بیاید تا حتی اگر گذرا، تاثیرش بر تخیل دست‌جمعی قوی و موثر باشد. خشونت در هر انقلابی هم واقعی و هم نمادین است. هم نمایشی و هم آئینی. در دفترهای پیشاسقوط این جنبه‌ی انقلاب ۱۴۰۱ را با هم تحلیل و مرور می‌کنیم.
در این روزهای سرد زمستانی که رژیم اسلامی برای ایجاد وحشت و ناامیدی در میان مردم ایران دست به ابزار ناشرافتمندانه و رذل اعدام زده است٬ باید فراموش نکنیم که این مبارزه علیه استبداد، تنها مبارزه با حکومت اسلامی نیست. پیکار با خودمان است، با ترس‌هایمان و با ناامیدی‌هایمان، با دلسردی‌هایمان و با وابستگی‌هایمان. در این راه دشوار و پر فراز و نشیب مهم آن است که فراموش نکنیم قطب‌نمای ما آزادی، برابری و استقلال است. این سه راه‌یاب را در میان راه به هیچ بهانه‌ای نباید از دست بدهیم.
دی‌ماه ۱۴۰۱
تینوش نظم‌جو