برای درک ضرورت پرداختن هرچه بیش تر به حکومت استبدادی در ایران کافی ست به یاد داشته باشیم این نوع حکومت قدمت هزاران ساله ای در کشور ما داشته است. باور به محور سریع و همه جانبه چنین پدیده ای که به طبع میراث بسیار سنگینی دارد چیزی جز خوش خیالی، ساده لوحی و یا عوام فریبی نیست. در این کتاب عمدتا به «چگونگی» کارکرد حکومت استبدادی پرداخته شده تا به «چرایی» اش، زیرا «چرایی» آن به تاریخ گذشته ی ایران مربوط است و نه به دوران معاصر، در دوران معاصر دیگر این حکومت به هیچ ضرورت تاریخی اتکا نداشته است. در بررسی چگونگی حاکمیت و کارکرد این نوع حکومت، برخی شیوه های توجیه آن، بعضی از ابزارهای سلطه ی آن و نیز جنبه هایی از کارکردهای اجتماعی آن مورد توجه بوده است. در عین حال، پرداختن به استبداد، پرداختن به «خود» است. زیرا به واسطه ی رابطه ی خدایگان-بنده که حکومت استبدادی به آن متکی است «بنده» ای باید باشد که «فرد» ی در خدایگانی هویت و امنیت یابد و به رسمیت شناخته شود. پس، پرداختن به استبداد، پرداختن به «خود» است، به این که ما ایرانیان چه بوده ایم و چه هستیم.