هانا آرنت در این کتاب که پس از مرگش نشر یافت جنبۀ مهم دیگری از امرسیاسی یعنی مقولۀ داوری را در قالب درس‌گفتارهای فلسفۀ سیاسی کانت به بحث می‌گذارد. آرنت این بخش را ادامه و تکمیل حیات ذهن می‌دانست که به زعم وی از «تفکر، اراده و داوری» تشکیل می‌شود. به تعبیری، بخش داوری از نظر عمق «نگین تمامی آثار» وی است. منظور او از داوری «قضاوت شخصی» نیست، بلکه حقیقتا داوری تاریخی است. داوریِ پس‌اندیشانه در مورد اعمالِ به‌یادماندنی و سرگذشت‌های معناساز به ما اطمینان می‌دهد حیات آدمی «بی‌معنا نیست» و اینکه کرامت و عزت آدمی پایه و اساسی استوار دارد. کانت هم‌صحبت خوبی برای روشن کردن معنای داوری است و در عین حال، پرداختن به جنبه‌های اندیشۀ او از مزایای فرعی کتاب است.