پري زنگنه خواننده اپرا و آوازهاي فولكلور ايران در كتاب «آن سوي تاريكي» ضمن اشاره به گوشه هايي از زندگي خود به طور خاص به مقوله معرفي دنياي نابينايان و نقش خانواده و به ويژه اجتماع در قبال آنان پرداخته است.
پري رخ شاه يلاني يا همان پري زنگنه، كاشاني تبار است. او تحصيلات مقدماتي خود را در تهران گذراند و نخستين درس هاي آواز را نزد استاد نصرالله زرين پنجه در رديف هاي آواز ايراني فرا گرفت. سپس به هنرستان عالي موسيقي گام نهاد و به علت داشتن صداي ليريكو اسپينتو نزد اولين باغچه بان به تحصيل اپرا پرداخت و پس از آن براي تكميل آموخته هاي خود به كشورهاي ايتاليا، آلمان و اتريش سفر كرد تا از امكان كم نظيري كه اين نوع صدا در اجراهاي متنوع به وي مي داد، نهايت بهره را ببرد.
او در سال ۱۳۵۰ در يك حادثه رانندگي بينايي خود را از دست داد و پس از وقفه اي كه زندگي زناشويي و بچه داري دوران بينايي در فعاليت هاي هنريش ايجاد كرده بود، پس از نابينايي مصمم تر و جدي تر به موسيقي پرداخت. اما او كه عمري از لذت بينايي بهره مند بود، با نابينايي چگونه برخورد كرد؟
پري زنگنه مي گويد براي همسرم سخت بود بپذيرد كه در عين نابينايي مي شود خانه داري و آشپزي هم كرد. بنابراين قرار گذاشتيم تا زماني كه دو دخترمان فارسي را خوب ياد بگيرند با هم زندگي كنيم و پس از آن، او دختران مان را به خارج از كشور برد و من تنها شدم. اين تنهايي و نابينايي فرصتي فراهم آورد تا به طور جدي به موسيقي بپردازم....
