محسن نامجو، پس از کتاب موفق «دُرّاب مخدوش»، دومین کتابش را در نشر ناکجا در پاریس منتشر کرده است. این کتاب با عنوان «۴ مقاله» مجموعه‌ای از چهار نوشتار است که در سال‌های مختلف نوشته است. او در این نوشتارها به بررسی تاریخی موسیقی ایران پرداخته و از این دریچه به دل تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران می‌‌رود و با بیانی خوش‌خوان و قصه‌گونه دست به نقادی می‌زند. از نقد گذشته‌گرایی و نوستالژی‌پسندی - که روز به روز هم در بین ایرانیان محبوب‌تر می‌شود- و تبعات آن بر هنر ایران در یک نوشتار، تا نگاهی به تحول موسیقی ایران پس از انقلاب اسلامی و چگونگی به خدمت گرفتن آن در سرودهای دوران انقلاب و جنگ یا از آنِ خود سازی سبک پاپ، و تشکیل گروه‌های آلترناتیو و زیرزمینی در نوشتاری دیگر. او همچنین در نوشته‌ای این ایده را طرح و بسط می‌دهد که چطور موسیقی سنتی ایران با مفهوم استبداد سازگار است. این‌ها و موضوعاتی دیگر، درونمایه‌ی کتابی‌ست که نامجو، خود، بسیار دوست‌می‌داردش و آن را عصاره‌ی زندگی موسیقایی‌اش می‌داند.
«چهار مقاله» همراه با نسخه‌ی گویای کتاب، با صدا و موسیقی محسن نامجو به فروش می‌رسد.
