سافو، از شاعران یونانی سده‌ی هفتم پیش از میلاد است. سافو از زمان باستان به عنوان بزرگ‌ترین شاعرِ غنایی شناخته شده است. او نخستین زنی است که در کنار احساسات فردی، حتی خصوصی‌ترین احساسات را در شعر بیان می‌کند. شعر او بر معاصرانش تأثیر بسیار می‌گذارد و در زمان زندگی‌اش نه تنها در زادگاه‌ خود که در جای‌های بس دور نیز خوانده و دکلمه می‌شود. افلاطون او را ایزدبانوی دهم هنر نامیده‌است. کاتولوس از سافویِ مَرد نام برده و زاهد آسوری تاتیانوس او را «روسپی، دیوانه‌ی عشق، کسی که هرزگی‌اش را آواز می‌داده» خوانده‌است. بیشترین جنجال پیرامون او نیز به دلیل گرایش هم‌جنس‌گرایانه‌اش بوده است. سافو در سروده‌هایش عشق بین زنان را ستایش کرده است. او از جزیره‌ی لزبوس است و برای همین، امروز زنان هم‌جنس‌گرا را لزبین می‌نامند. سافو در زمان زندگی‌اش به خاطر شعرهایش- که بخش اندکی از آن به جا مانده است- بسیار ستوده شده است. وقتی به پیرسالی درمی‌گذرد، در بسیار جاها شعرهایش نقل و خوانده می‌شود. ایده‌ی خودکشی که ادیت مورای فرانسوی در تجزیه‌ی روان‌کاوانه‌ی شعرهای سافو مطرح کرده است، شاید ایده‌ی خلاقانه‌ای باشد، اما نشانه‌ای از نقد جدی در بر ندارد.